\o/ Riooo de Janeirooo \o/

Mijn tweede reisje in een land waar het voelt alsof ik iedere dag van de week op vakantie ben. Zes dagen Rio de Janeiro; een wonderbaarlijke stad.

Vliegen
Om zo snel mogelijk op de plaats van bestemming te zijn hebben we een vliegtuig gepakt. Het is toch erg vreemd om te beseffen dat na anderhalf uur vliegen je in een stad bent waarvan je dacht dat hij relatief dicht bij Curitiba ligt. Ik bedoel op vakantie in Nederland gebruiken we dezelfde tijd om naar een zonnige bestemming in het zuiden te gaan, terwijl ik nu nog steeds in hetzelfde land verblijf.

Vanuit het raampje kijk ik met open ogen naar onze bestemming. Het is bizar zo groot als dat Rio de Janeiro is. Onder ons is tot in de verste verte alleen maar stad, stad en nog eens stad te zien. +/-13 miljoen mensen wonen in deze stad heb ik mij laten vertellen, voor mij voelt het meer als een land binnen een land.

El Misti
El Misti is het hostel waar we met zijn allen zaten. Met zijn allen moet ik even uit leggen. 90% van het hostel zat vol met exchange studenten van PUC (de school waar ik studeer). De mensen die er niet meer in pasten verbleven verspreid over andere hostels. Slechts 1 facebookpost heeft ervoor gezorgd dat we met een mannetje of 60 naar Rio zijn verplaatst.

Ik deelde mijn kamer met slechts 13 anderen. Een gezellige boel kan ik je vertellen die ervoor zorgt dat een slaaptekort meer een regel dan uitzondering is. Iedereen heeft daar zijn eigen kluis met slot onder zijn bed, iets wat hier in de hostels erg normaal is. Zo kun je de eigen spulletjes veilig opbergen en met een gerust hart op pad gaan.

Rond 18:30 was het dan zover Happy Hour (happy hour duurt hier 3 uur lang)! Rond die tijd druppelde iedereen weer binnen in het hostel om aan een gezellige avond te beginnen. Twee caipirinhas voor de prijs van 1 voor slechts €2,30. ’s Avonds was er de mogelijkheid om je in te schrijven op de mee-eet lijst van het hostel. In plaats van de gebruikelijke studentenpasta’s die normaal gesproken worden geserveerd werd er hier heerlijk gekookt door een echte chef. Ook ’s ochtends was het ontbijt een groot feest. Broodjes met beleg, fruit, cornflakes-achtige dingen, verse fruitsapjes, gewoon fruit en allerlei soorten zoetigheid (lees: cakes, taarten en koekjes). 

Copocabana & Ipanema
Copocabana en Ipanema zijn de twee meest beroemde stranden van Rio. Als je hier naar het strand gaat hoef je eigenlijk niks mee te nemen. Je huurt een parasol, spreidt je handdoek uit en dan is het genieten geblazen. Om de minuut komen er wel mensen langslopen om iets aan je te verkopen. Maar niet op die vervelende manier. Ze roepen over het strand en als je iets wilt dan wenk je ze naar je toe. Uiteraard eten (gevulde deeghapjes in duizend verschillende soorten, sandwiches, acai, chips, ijs, zoete merengues) en drinken (frisdrank, bier, caipi’s, mate; dat is een soort ijsthee, kokosnoten) je komt er niks te kort. Maar ook dingen die je helemaal niet verwacht. Even wat gekke dingen op een rijtje; sieraden, itsy-bitsy-tiny-mini-yellow-polk-a-dot-bikini’s, houders voor je bierblikje, tasjes die alleen van een rits zijn gemaakt, hoeden, nagellakremover en ga zo maar even door. Ze verkopen er nog net geen neptieten al zou je dat wel denken als je om je heen kijkt. Voor de zee moest je wel een beetje uitkijken. De stroming was zo sterk dat je zelfs wanneer je tot je knieën in het water stond moest oppassen dat je niet werd meegesleurd. 

Santa Theresa
Santa Theresa is de kunstenaarswijk. Helaas had mijn groepje geen zin om erg ver te lopen dus hebben we alleen de grootste toeristische trekpleister bezocht. De trappen van Santa Theresa compleet betegeld met tegeltjes vanuit over de hele wereld, ja ook vanuit Nederland!! Je voelde je lekker vrolijk en kleurrijk wanneer je over de trappen wandelde.

Pao de Acucar
Letterlijk vertaald betekent dit suikerbrood. Met een kabelbaan kun je helemaal omhoog om van het schitterende uitzicht te genieten. Ik was daar op het mooiste moment van de dag, zonsondergang. Langzaam zie je de zon achter de bergen verdwijnen en de stad veranderen in een deken van lichtjes. Rio by night is ongelofelijk indrukwekkend.

Corcovado
Tot nu toe was dit een van de grootste uitdagingen van mijn leven. Corcovado is die berg waar het bekende beeld van Jezus Christus op staat. Nu kun je daar met ofwel een busje ofwel een treintje naartoe. Een of andere idioot heeft namelijk verzonnen dat dit beeld op zo’n 700 nog wat meter hoog moet staan. Maar mijn vriendengroepje had besloten dat het veel leuker zou zijn als we ernaartoe zouden wandelen. Eigenlijk vond ik het wel een cool idee totdat ik onder aan die berg naar boven keek, drie keer slikken, vooruit dan maar. In het begin viel het allemaal nog wel mee, niet heel erg steil, gewoon rustig aan door blijven stappen en af en toe een watervalletje tegenkomen. Vervolgens werd het een tandje steiler. Dat was het punt dat ik al best regelmatig een pauze moest inlassen om op adem te komen. Blijkbaar is het geen slim idee om met een conditie van – 10 die berg op te klimmen. Op het moment dat ik dacht nu mag het wel weer een poosje recht gaan werd het nog eens een heel stuk steiler. Het was geen wandelen meer maar meer klimmen en grote stappen zetten en niet omvallen alsjeblieft. Mijn gedachten waren letterlijk: “Serieus, hoe the FUCK ga ik die berg opkomen”! En dan zie je kettingen en rotsblokken, tsja ik hoef je niet uit te leggen wat hiervan de bedoeling was. Om vervolgens weer verder te klimmen en te klimmen en te klimmen. En als je dan eindelijk de weg ziet ben je er nog niet. Het laatste stuk(je) volg je het pad van de bus en zodra je dan betaald hebt om naar Jezus te kijken besluiten ze nog zo een tweehonderdtriljoen traptreden te plaatsen. Zoals je al begrijpt ik was KAPOT!

Maar goed genoeg gezeurd. Uiteindelijk was ik zo ontzettend trots op wat ik had bereikt dat ik stiekem tranen in mijn ogen had toen ik boven was, ook al kan het ook het zoute zweet zijn dat in mijn ogen prikte. Het was dan wel zwaar maar ook prachtig! De natuur om je heen, planten en bomen die je nog nooit hebt gezien. En het beste van alles: wilde aapjes die we bananen en perziken hebben gevoerd. Zo bijzonder om zo een klein beestje te zien in de omgeving waar hij vandaan komt, met zonder tralies, schuchter, stout en schattig tegelijk. En dan het gigantische beeld bovenaan de berg. Je kijkt letterlijk tegen hem op. Met als extraatje een uitzicht over Rio zo ver als je ogen je maar kunnen brengen. Ik ben blij dat ik dit heb mogen doen.

Lapa Louca
Lapa is de uitgaansbuurt in Rio waar je vooral op vrijdagavond aanwezig moet zijn. Je kunt uiteraard wel raden op welke dag ik er dus was. Het is dan zowel feest binnen in de clubs als buiten op straat. Er is een grote markt met alleen maar eten en drinken en ook buiten wordt er muziek gemaakt. Zo had ik al snel een echte brassband ontdekt die je er helemaal op los liet swingen (zie video). Na een poosje gingen het hele gepeupel naar binnen om daar verder te feesten, wat een sfeer. Het was mij eindelijk gelukt om met een klein gezelschap (1 uitwisselingsstudent en twee mensen die we in het hostel hadden ontmoet) erop uit te gaan en daardoor stonden we nu midden tussen alleen maar Brazilianen uit ons dak te gaan. Later op de avond werd de brassband vervangen door een DJ die alleen maar oldschool hip-hop plaatjes draaide, het was helemaal mijn avond.

Favela’s
Om uit te leggen wat ik in de favela’s heb mogen meemaken moet ik eerst beginnen met een stukje geschiedenis. Lang lang geleden in de tijden van slavernij hadden de slaven geen plek om te wonen in Rio de Janeiro. Ze werden weggedreven naar de bergen waar ze zelf kleine nederzettingen bouwden. De regering was echter niet zo blij met die nederzettingen en keer op keer probeerden ze de ontstane dorpjes te vernietigen. De armen gaven niet op, ze bouwden opnieuw hun huizen en hielden voet bij stuk. Daardoor zijn deze samenlevingen favela’s genoemd, naar de onverwoestbare en altijd terugkerende plant die op de bergen groeit.

De letterlijke vertaling van favela is sloppenwijk. In Rio de Janeiro zijn er 900 favela’s. Er wordt geadverteerd dat dit de gevaarlijkste buurten zijn van iedere stad. Bij mij stond het bovenaan mijn lijstje om te doen in Rio omdat ik wist dat hier rondleidingen werden gegeven. En ik ben blij dat ik het heb gedaan. Mijn vermoeden werd namelijk bevestigd; het is het mooiste en lelijkste plekje van Rio de Janeiro tegelijkertijd.

Met een groep van 13 mensen zijn we met de bus naar Rocinha de grootste en oudste favela van Rio geweest (300.000 inwoners). Daar zijn we opgesplitst in twee groepjes. Onze gids vond, en terecht, het onmogelijk om alles te laten zien in zo een grote groep. Z, mijn gids, is 51 jaar oud, geboren en opgegroeid in de favela’s, heeft in Amerika gewoond, maar heeft er zelf voor gekozen om terug te keren naar de favela’s, omdat hij ervan houdt. Dit maakt hij helemaal duidelijk door op iedere vierkante centimeter van zijn lichaam tatoeages van de favela’s te hebben. Samen met D, de andere gids, heeft hij een dj school opgestart om kinderen van de straat te houden. Dit bekostigd hij door de tours die hij geeft aan toeristen. In de favela’s draait alles om community.

Ik weet eigenlijk niet wat ik moet typen om uit te leggen wat ik daar heb gezien. Ik besef erg goed dat dit 1 van de beter onderhouden favela’s is (met riolering, afval ophaal systemen en goede bestrating). Moeilijk te geloven is dat dit alleen mogelijk is door de drugsbazen. De regering interesseert het namelijk geen ene tering wat er met de mensen hier Rocinha de plek waar ik mij veilig voelde. Veiliger dan op de Copacabana.

Het is een erg rommelige maar o zo kleurrijke samenleving. Je wordt er vrolijk van als je door deze buurt loopt. En dat terwijl je alle verhalen aanhoort van hoe deze community werkt. Het is bijzonder dat geen enkele vraag die we stellen wordt weggewuifd. Nee, eerlijkheid en openheid is waar het hier om draait. De waarheid vertellen en laten zien in de favela’s. Zolang jij je aan de regels houd is er niks aan de hand.

Dus ja, ik heb inderdaad drugsdealers en pistolen gezien. Maar daarnaast heb ik met verschillende random mensen bijzondere en normale gesprekken gevoerd, is een favela bewoner verliefd geworden op mijn blauwe diamanten ogen, heb ik gevoetbald met kleine kinderen en heb ik de prachtige graffiti kunst mogen bewonderen die je overal tegenkomt.

Maar nog belangrijker dan dat. Ik heb mij thuis mogen voelen in een buurt die wordt afgeschilderd als verschrikkelijk en gevaarlijk.

Het is onmogelijk om over te brengen in een blog wat ik heb gevoeld en gezien in Rio, maar ik hoop dat jullie er af en toe toch een beetje wijzer uit kunnen worden. Het was weer tijd om terug te gaan naar mijn schoolleventje in Curitiba.

Liefs, Emmy