Não falo Português

Daar gaan we...
2 vluchten = 12,5 uur vliegen = 2 maaltijden en twee snacks = 6 films en een dutje = hééél lang wachten, maar toen was het eindelijk zo ver. Met zenuwen in mijn buik dacht ik shit straks herken ik Erick (mijn Portugese buddy) helemaal niet. Zorgen maken was echter nergens voor nodig. Met een smile van oor tot oor werd ik op de Braziliaanse manier begroet. Dit is dus even wennen. Of je nu beste vrienden bent, elkaar voor de eerste keer ontmoet of een leraar – student relatie hebt je krijgt van iedereen een kus en een dikke knuffel wanneer je elkaar ziet en wanneer je afscheid neemt.

Relax, take it easy
De Braziliaanse manier is daarnaast ook zwaar relaxed. De mensen hier leven allemaal onder het motto: Het komt wel goed, is het niet op de ene manier dan is het wel op een andere manier. Elke keer als iets niet klopt begin ik dus zachtjes “ Don’t worry, Be happy’ te zingen. Als de Brazilianen zich geen zorgen maken is er geen reden voor mij om dat te doen. Ik denk dat ik daar wel aan kan wennen.

Tijd
Bij dat relaxte komt ook kijken dat niemand blijkbaar heeft leren klok kijken. Wanneer een Braziliaan zegt dat hij er over 15 minuten is, dan kun je dit op zijn minst verdubbelen al dan niet verdriedubbelen. Dit geld ook als ze 30 minuten zeggen, wanneer je vraagt hoe lang je nog met de bus moet, hoe laat je afspreekt, wanneer de les begint. Zoals mijn lerares van intercultural communication zei: Voor alle uitwisselingsstudenten ‘proberen’ we op tijd te beginnen.

Nao Falo Portugues
Jullie vragen je inmiddels vast af wat de titel van mijn eerste blog betekent. Op dit moment is het de belangrijkste zin in mijn leven. Spreek uit: nauw faaloo pòrtoegjès, wat betekent: ik spreek geen Portugees. Erg handig wanneer voor de zoveelste keer iemand mij aanspreekt in de supermarkt om zijn levensverhaal te delen. Ook al proberen ze dat regelmatig alsnog wanneer ik duidelijk heb gemaakt dat ik er echt niks van versta.

Verblijfplaats
Okay dan nu even over mijn huisje. Ik woon met ongeveer 15 anderen in Casa do Estudante Extranjeiro, in andere woorden het buitenlandse studenten huis. Eigenlijk zijn het twee huizen met een tuin ertussen. Zwaar relaxt zit ik nu dan ook te typen in het heerlijke Braziliaanse zonnetje. We zijn onze eigen multiculturele samenleving aan het worden bestaande uit: Brazilië, Frankrijk, België, Argentinië, Spanje, Italië en uiteraard Nederland. Ik heb mijn eigen ‘grote’ kamer met twee bedden, twee kasten een bureau en een stoel. Naast de grote bende die ik altijd op mijn bureau weet te verzamelen is het een ontzettend saaie ruimte, witte ziekenhuismuren en alles, je snapt het wel. We eten vaak gezellig met zijn allen, echt fijn dat je niet helemaal alleen bent. Iedereen probeert elkaar te helpen waar hij of zij kan.

Het weer
Oja, even over het weer. Ik denk dat ik de Braziliaanse winter zwaar heb onderschat. Curitiba is de stad met het meest wisselende weer. Het ene moment loop je lekker in je short en je rokje en het volgende moment lig je onder 4 dekens te rillen van de kou. Ze hebben hier echt vier seizoenen in één dag. Dus hierbij: Madre bedankt met overhalen om toch mijn jas in mijn koffer te stoppen!

Curitiba
Tot slot nog even wat dingetjes over de stad. Op dit moment zit ik nog vol met verhalen, maar het wordt een beetje dol als jullie straks een heel boek moeten lezen om te zien wat ik allemaal uitspook. Op dit moment heb ik nog niet heel veel van de stad gezien op wat barretjes, veel bussen en school na. Wel ben ik een keertje naar Parque Baruigi geweest. Een ontzettend mooi park met een grote vijver/klein meer, waar veel mensen komen om te sporten (ik kwam er om te chillen J) en met capibara’s. Deze dieren leven in het wild en zijn een knaagdieren (soort cavia’s) zo groot als een zwijn!

Dan stap ik nu snel onder de douche om zo naar school te gaan. Ik hoop snel weer een nieuw verhaaltje te typen over mijn uitstapje naar Ilha do Mel.

Liefs, Emmy