Floripa

Ik geef eerlijk toe de volgende twee blogs zijn niet de echte namen van de laatste steden die ik met mijn ouders heb bezocht. De eerst is officieel Florianopolis, maar wordt in de volksmond Floripa genoemd naar het voor iedereen bekende Florida wat dan weer niet in Brazilie ligt maar in Amerika. De tweede is een bijnaam die ik het verzonnen voor de stad Morretes, hierover later meer.

Waar precies
Florianopolis ligt in de regio Santa Caterina wat eigenlijk een eiland is. Hierbij ligt Florianopolis in het midden van het eiland en ligt een deel van de stad op het eiland en het andere deel op het vaste land die met elkaar worden verbonden door een brug. Wij verbleven in het noorden van het eiland in een dorpje dat Cachoeira do Bom Jesus heet. Hier was het de bedoeling dat we eens even goed gingen chillen. In het donker kwamen we aan en zoals jullie kunnen begrijpen vond ons mams dit dorpje maar stil, kil en ongezellig toen we met de taxi arriveerden. Het was ten slotte nog laagseizoen wat in dit geval erg rustig en uitgestorven betekende. Gelukkig bracht het koppel dat verantwoordelijk was voor ons appartement daar in no time verandering in. Met Braziliaanse vriendelijkheid (een knuffel en een kus) werden we ontvangen. Het was ook geen enkele moeite om nog ontbijt voor de volgende dag bij te boeken, of uitleg te krijgen over waar er nog restaurantjes open waren. Die zijn hier allemaal geweldig zo mochten we het koppel geloven. Met het laatste stukje energie gingen wij op weg naar een van de vijftien restaurants die fantastisch waren, maar tot grote pech waren ze een voor een dicht. Gelukkig ging de eigenaresse nog even boodschappen doen voor ons ontbijt met de auto en kwam tot dezelfde ontdekking dus met een glimlach reed ze terug werden we alle drie de auto in gevraagd en gingen we gewoon op zoek tot dat we wat hadden gevonden. Ik kan niet anders zeggen maar dit was oprechte Braziliaanse vriendelijkheid.

Rood/Roze/Paars
De grootste reden waarom we naar dit eiland kwamen was uiteraard het strand. Netjes ingesmeerd en paraat met bikini en handdoek waren we klaar om eens een dagje goed te gaan chillen. Persoonlijk denk ik dat we dat niet te hard hadden moeten roepen. Het strand was idyllisch schattig. Verlaten bootjes waar de verf vanaf bladdert, prachtig strand en bijna geen kip te bekennen. Je werd er alleen enigszins gezandstraald. 2,5 uur en drie keer insmeren later vond ik mijn schouders en armen aanzienlijk rood ogen dus besloot ik alvast terug te wiebelen naar het appartement. Even later zou ik tot de ontdekking komen dat er vele schakelingen zijn tussen rood, roze en misschien zelfs paars over mijn hele lichaam waardoor het dragen van kleding een onprettige bijkomstigheid is en de zon voorlopig gemeden moest worden (gelukkig was het niet echt heel erg strandweer). Ps: Ik was niet de enige.

Wie zoekt zal vinden?
Dan maar weer op pad in plaats van bakken. Met op het programma Lagoa da Conceicao. Rondwiebelen door een stadje, meertje bekijken, de enthousiaste watersporters begluren en zandduinen beklimmen. Best maf dat er een mega gebied is met zandduinen, maar geen strand. Weer eens wat anders dan Hoek van Holland. We hebben eigenlijk vooral veel rondgewandeld.

Vervolgens had ik een ander geweldig idee. Vanaf het strand van Campeche, had ik gelezen, vertrekt er een bootje naar een klein eilandje voor de kust genaamd Ilha do Campeche waar grotschilderingen van tig jaar terug te zien waren. Hop daar gingen we naar het strand toe en we hebben gezien dat het bordje er stond, bootje die kant op, alleen geen bootje gevonden. Hierdoor wel een groot deel van het strand gezien. Gelukkig vond ik snel een ander doel; schelpjes zoeken. Dit strand lag bezaaid met van die schelpjes die nog aan elkaar zitten in een soort van paarsachtig gestreept patroon waardoor het net strikjes leken. Zo schattig!

Een bijzondere zaterdag
Pech kan je maar overkomen zullen we maar zeggen. Speciaal hebben we gewacht om Florianopolis zelf op een zaterdag te bezoeken, omdat de stad op die dag zijn meest bijzondere kant laat zien met marktjes, overal muziek en dans op straat enzovoort. Eerste stop kunstnijverheidsmarkt, best wel karig echter maar goed hebben we gezien. Vervolgens doorgelopen naar zo een groente en fruit en vlees marktje, waar we een mega lekkere pastel op hebben. Derde en onder het motto bewaar het leukste voor het laatste gingen we op weg naar de markthallen… dicht? Toen we aankwamen was het nog open. Met goede moed eerst maar een koffietje genomen om vervolgens te zien dat alle winkels dicht gingen? Wie weet hebben ze middagpauze ofzo. Wij naar Ponte Hercilio Luz, of nouja, vanaf een afstandje. Deze hangbrug is de grootste van Brazilie en werd tot de jaren ’70 gebruikt als overstapplaats naar het vaste land. Weer terug in het centrum sloten ook de laatste winkeltjes hun deuren? Wat bleek: het was de dag voor de verkiezingen! De verkiezingsstrijd was wel al in volle gang de afgelopen maanden maar nu had hij het hoogtepunt bereikt wat inhield dat alle Brazilianen zich zowel fysiek als mentaal moesten voorbereiden voor deze belangrijke keuze en onze plannen in het water gooiden. Volgende keer beter.

De volgende stop was Curitiba waar we vanzelfsprekend ook de toerist hebben uitgehangen, maar aan deze stad waar ik heb gewoond zal ik een aparte blog wijdden.

Liefs, Emmy